ದಿ ಅಬ್ಸರ್ವರ್

ಯೂನಿವರ್ಸಿಟಿಯ ಎರಡನೇ ವರ್ಷದ ದಿನಗಳವು. ಅಕಾಡೆಮಿಕ್-ನ ಹರಿವಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಮನಸ್ಸಿಗ್ಯಾಕೋ ಮಂಕು ಕವಿದಿತ್ತು. ನಗು ನನ್ನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರದ ಪದವಾಗಿತ್ತು. ಏನನ್ನೂ ಬರೆಯದೆ ಬಹಳ ದಿವಸವಾಗಿತ್ತು. ಬರಹಕ್ಕೆ ಬೆನ್ನು ತೋರಿಸಿಬಿಟ್ಟೆನಾ ಅನ್ನೋ ದುಗುಡ ಕಾಡಹತ್ತಿತ್ತು. ಅದೇ ಗುಂಗಿನಲ್ಲಿ ನಾ ಯಾವಾಗ್ಲೂ ಹೋಗ್ತಿದ್ದ ಎಂ.ಪಿ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ಸ್ ಕಡೆ ನಡೆದಿದ್ದೆ ಒಂದು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ...

 *****

'ಅಂಕಲ್ ನಿಮ್ಗೆ ಅಪ್ಪ ಇಲ್ವಾ...?'

ಆ ಅಂಗಡಿಯ ಮುಂಭಾಗದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ನಿಮ್ರಾ ಅನ್ನೋ ಎರಡನೇ ಕ್ಲಾಸು ಹುಡುಗಿ ನನ್ನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಸ್ಮೈಲ್ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಎಸೆಯಿತು...

'ಇದ್ದಾರೆ..'

'ಹಾಗಾದ್ರೆ ಅಮ್ಮ ಇಲ್ವಾ...?'

(ಇಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಹುಡುಗಿ ಎಂಥ ಯೋಚ್ನೆ ಮಾಡ್ತಿದೆ ಅನ್ನೋದು ಗೊತ್ತಾಗೋಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸಿ)

'ಇದ್ದಾರೆ ಪುಟ್ಟೀ..ಯಾಕೆ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆ..?!'

"ಮತ್ತೆ ನೀವ್ ಯಾವಾಗ್ಲೂ ಮುಖಾನ 'ಹಿಂಗ್' ಮಾಡ್ಕೊಂಡಿರ್ತೀರಿ...?"

ಎಂಥ ಹೇಳಬೇಕೋ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಆ ಮಗುವಿನ ಮಟ್ಟಕ್ಕಿಳಿದು ಮಾತಾಡೋದ್ರಲ್ಲಿ ನಾನು ನಿಜಕ್ಕೂ ಸೋತಿದ್ದೆ.

****

ಒಂದು ದಿನ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ನಿಮ್ರಾ ಕ್ಯಾಂಪಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಳು. ಅವಳ ಜೊತೆ ತಂಗಿ ಅರ್ಫಾ ಕೂಡಾ ಇದ್ಲು. ಅವರಿಬ್ಬರು ಓದುತ್ತಿದ್ದ ಶಾಲೆ ನಮ್ಮ ಕ್ಯಾಂಪಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಇತ್ತು.

'ಅಂಕಲ್ ಇವತ್ತು ನಮ್ ಸ್ಕೂಲ್-ಡೇ. ನಾವೆಲ್ಲಾ ಡ್ಯಾನ್ಸ್ ಮಾಡ್ತಿದ್ದೀವಿ. ಸಾಯಂಕಾಲ ನೀವೂ ಬರ್ಬೇಕು. ಅಲ್ಲಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನಗ್ಬೇಕೂ...' ಅಂತ ಮಾತಾಯಿತು. ನಾನೂ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಹೋದೆ.

****

ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಹೇಗಿತ್ತು ಅಂದ್ರೆ...

ಆ ವಾರದ ಲ್ಯಾಬ್ ಜರ್ನಲ್-ನ ತಂಡದಲ್ಲಿ ನಾನಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಮಕ್ಕಳ ಆ ಉತ್ಸಾಹಕ್ಕೆ ಮನಸೋತು ಒಂದು ಸ್ಪೆಷಲ್ ಸ್ಟೋರಿ ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಸಂಜೆ ಜರ್ನಲ್-ನ ಪೇಜ್ ಮುಗಿದಿದೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾದ ಮೇಲೆ ಡಿಪಾರ್ಟ್-ಮೆಂಟ್ ಕಡೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುವಾಗ ನಮ್ಮ ಪದ್ಮನಾಭ ಸರ್(ಆ ವಾರದ ಲ್ಯಾಬ್ ಜರ್ನಲ್ ಗೈಡ್ ಆಗಿದ್ದವರು) ಸಿಕ್ಕು 'ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬಂದಿದೆ ನಾಗರಾಜ್ ಸ್ಟೋರಿ..ಪ್ರತಿವರ್ಷ ಸ್ಕೂಲ್-ಡೇ ಆಗ್ತಾನೇ ಇರ್ತಿತ್ತು. ಆದ್ರೆ ನಮ್ಮವ್ರು ಯಾರೂ ಅದನ್ನು ಅಬ್ಸರ್ವ್ ಮಾಡೇ ಇಲ್ಲ ನೋಡಿ..' ಅಂದ್ರು.ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಬರಹಕ್ಕೆ ನಾ ಮರಳಿದ್ದೆ.ಮುಖದಲ್ಲಿ ತಂತಾನೆ ನಗು ಸೆರೆಹೊಡೆದಿತ್ತು. ಮನಸ್ಸಲ್ಲೇ ನಿಮ್ರಾಳನ್ನು ನೆನೆದೆ.

'ನಾ ನಿಲ್ಲುವಳಲ್ಲ' ಅಂದಿದ್ದವರ ಭೇಟಿ ಪ್ರಸಂಗ

ಆ ಲೇಖನ ಅದ್ಯಾಕೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಸಾರಿ ಓದಿಸಿಕೊಂಡಿತು ಅಂತ ಈಗಲೂ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ ನನಗೆ. ಈ ವರ್ಷದ ಫೆಬ್ರವರಿ ಹೊತ್ತಿಗೆ 'ಸಾಪ್ತಾಹಿಕ ಲವಲವಿಕೆ'ಯಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಮೊದಲಿಗೆ ಕಂಡ ನೆನಪು. ಮೊದಲ ಓದಿಗೇ ಭಾರೀ ಇಷ್ಟವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಪಟಾಲಂಗೂ ಓದಿಸಿ ಬೀಗಿದ್ದೆ. ಒಂಥರಾ ನಾನೇ ಬರೆದಂಥ ಭಾವ ಆ ಬರಹದುದ್ದಕ್ಕೂ ನನ್ನೊಟ್ಟಿಗೆ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಬೇಸರಾದಾಗ ಓದುವ ಬರಹಗಳ ಯಾದಿಯಲ್ಲಿ ಆ ಬರಹಕ್ಕೆ ಈಗಲೂ ಮೊದಲ ರ್ಯಾಂಕ್.

                     *****
ಶ್ರೀದೇವಿ ಕಳಸದ ಅನ್ನೋ ಹೆಸರು ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣಹತ್ತಿ ಸುಮಾರು ಐದಾರು ವರ್ಷಗಳಾಗಿರಬಹುದು. 'ಸಾಪ್ತಾಹಿಕ ಪುರವಣಿ' ಹಾಗೂ 'ಮಯೂರ'ದಲ್ಲಿ ಆ ಹೆಸರು ಆಗಾಗ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಚಂದದ ಬರವಣಿಗೆ. ಆದರೆ ಕವಿತೆಗಳಿಗಿಂತ ಗದ್ಯ ಬರಹಗಳೇ ಹೆಚ್ಚು ಪದ್ಯದ ಗುಣ ಹೊಂದಿರುವಂತೆ ನನಗೆ  ತೋರುತ್ತಿತ್ತು. ನನ್ನೀ ಗ್ರಹಿಕೆಗೆ ಬಹುಮತ ಒದಗಿಸಿದ್ದು ಅವರ 'ನಾ ನಿಲ್ಲುವಳಲ್ಲ' ಬರಹ.

ನಾ ಮಾಸ್ಟರ್ ಡಿಗ್ರಿ ಮಾಡುವಾಗ ಒಂದೆರಡು ಬಾರಿ ಅವರೊಟ್ಟಿಗೆ ಮೊಬೈಲಿನಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡಿದ್ದಿತ್ತು. ನಮ್ಮ ವಿಭಾಗದ ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ಪತ್ರಿಕೆಯ ವಿಶೇಷ ಸಂಚಿಕೆಗಾಗಿ  ಅವರನ್ನು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿಸಿದ್ದೆ. ಆಗಿನ್ನೂ 'ನಾ ನಿಲ್ಲುವಳಲ್ಲ' ಅಂತ ಅವರು ಬರೆದಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಶುರುವಾದ ಅವರ ಹೆಸರಿನ ನಂಟಿಗೆ ಪರಸ್ಪರ ನೋಟದ ರೂಪು ದಕ್ಕಿದ್ದು ಮೊನ್ನೆಯಷ್ಟೇ.

ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟು ನಾಲ್ಕು ದಿವಸವಾಗಿತ್ತು. ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಹನ್ನೆರಡು ಆಗಿರಬಹುದು. ಏನನ್ನೋ ಟೈಪಿಸುತ್ತಾ ಕೂತಿದ್ದೆ. 'ನಾಗರಾಜ್..' ಅಂತ ಹಿಂಬದಿಯಿಂದ ಬಂದ ಧನಿಗೆ ಥಟ್ಟನೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡದಿರಲಾಗಲಿಲ್ಲ.

ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಮಂದಿಯ ಹೆಸರು ಬರಹಗಳ ಮೂಲಕ  ಗೊತ್ತುಂಟು. ಮುಖ ಪರಿಚಯ ಹೊಂದಿದ್ದವರು ತುಂಬಾನೇ ಕಡಿಮೆ. ಆದರೆ ಈ ಧನಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಪರಿಚಿತ ಭಾವಕ್ಕೆ ಬೆರಗಾಗಿ ಥಟ್ಟನೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದ್ದೆ. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಬಂದು ನಿಂತ ಆ ಧ್ವನಿಯ ಒಡತಿ 'ನಾನು ಶ್ರೀದೇವಿ...ಬಂದು ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋದಲ್ವಾ...' ಅಂದ್ರು ನಗುತ್ತಾ. ಅನಿರೀಕ್ಷಿತವಾಗಿ ನನಗಾದ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ಸರಿ ಜವಾಬು ಹೇಳದಾದೆ. ಆ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ತಡವರಿಸುತ್ತಾ ಎಂಥ ಮಾತನಾಡಿದೆನೋ ನೆಂಪಿಲ್ಲ ನನಗೆ. ಆ ಪ್ರಸಂಗ ನೆನೆದು ತುಟಿಯಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣಗೆ ನಗು ಬಿರಿಯುತ್ತಿದೆ ಈಗ. ಬರಹ ತಂದುಕೊಡುವ ಖುಷಿಗೆ ತುದಿಮೊದಲಿರೋಲ್ಲ ಅಲ್ವಾ?

ಮಾತು ಸೋತ ಅವ್ವನಿಗೆ ಪ್ರೀತಿಯ ತಾಕೀತು...

ಈಗಲೂ ಬಲವಾಗಿ ನಂಬಿದ್ದೇನೆ-ನಾನು ಮೂರನೇ ತರಗತಿಯನ್ನೂ ಪಾಸಾಗದವ!

ಹೌದು..ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಗೊತ್ತಿರುವಿಕೆಯಲ್ಲಿ, ಕುವೆಂಪು ಯೂನಿವರ್ಸಿಟಿಯ ಲೆಕ್ಕದಲ್ಲಿ ನಾನು ಸ್ನಾತಕೋತ್ತರ ಪದವೀಧರ. ಆದ್ರೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ನಾನು ಮೂರನೇ ತರಗತಿಯನ್ನೂ ಪಾಸಾಗದವ!

ಈಗ್ಗೆ 16 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಿನ ಮಾತು…

ಬೇಸಗೆಯ ರಾತ್ರಿಗಳಲ್ಲಿ ಈಚಲು ಚಾಪೆಯ ಮೇಲೆ ಹೊರಗೆ ಮಲಗೋದು ರೂಢಿ. ಅವ್ವ, ಅಪ್ಪ, ತಮ್ಮ, (ತಂಗಿ ಇನ್ನೂ ಹುಟ್ಟರಲಿಲ್ಲ ಆಗ) ನಾನು ಅಂಗಾತ ಮಲಗಿ ನಕ್ಷತ್ರ ಎಣಿಸೋ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಮುಂದಾಗ್ತಾ ಇದ್ವಿ. ಹೀಗಾಗುವಾಗ ಒಂದೊಂದು ದಿನ ಅಪ್ಪ ಯಾವುದೋ ನಕ್ಷತ್ರ ಬಿತ್ತು ಅಂತ ಥಟ್ಟನೇ ಮಂತ್ರದಂತೆ ಏನೋ ಗೊಣಗಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ. ಆಗೆಲ್ಲಾ ಅವ್ವ ತನ್ನ ನೀಳ ಮುಂಗೈಯಿಂದ ಅಪ್ಪನ ತಲೆಯನ್ನು ಬೇಕೋ ಬೇಡ್ವೋ ಅನ್ನೋ ಹಾಗೆ ಮೊಟಕ್ತಾ ಇದ್ಲು. ನಾನು ಕಿಸಕ್ಕನೇ ನಕ್ಕರೆ ಅವ್ವ ಮುದ್ದು ಮಾಡ್ತಿದ್ಲು. ಪ್ರತೀ ಬೇಸಗೆಯೂ ಹೀಗೇ ಕಳೀತಾ ಇತ್ತು.

ಹೀಗೇ ಒಂದು ರಾತ್ರಿ ಅವ್ವನ ಮಡಿಚಿದ ಮೊಳಕೈನ ಮೇಲೆ ಅಂಗಾತ ತಲೆಯಿಟ್ಟು ಆಕಾಶ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಯಥಾಪ್ರಕಾರ ನಕ್ಷತ್ರಗಳನ್ನು ಬುಟ್ಟಿಗೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುವ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ನಡೀತಾ ಇತ್ತು. ಅಪ್ಪ ಇವತ್ತು ಯಾವ ನಕ್ಷತ್ರಾನೂ ಬೀಳೋ ಹಾಗಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಅಂತಲೋ ಏನೋ ಸದ್ದಿಲ್ಲದಂತಿದ್ದ.

ಆದ್ರೆ ಅಪ್ಪನ ಬದಲು ಅವತ್ತು ಅವ್ವ ಗೊಣಗಿದ್ದಳು…
ಮೂರನೇ ಕ್ಲಾಸು ಪಾಸಾದರೆ ನನ್ ಮಗಂಗೆ ವಾಚು ಕೊಡಿಸ್ಬೇಕು ಈ ಸಾತಿ…

ಅಪ್ಪ ಖುಷಿಯಿಂದ ಹೂಂಗುಟ್ಟಿದ್ದ…

ನಕ್ಷತ್ರಗಳಿಗೆ ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ಬಲೆಬೀಸುತ್ತಾ, ಬಲೆಯಿಂದಲೂ ಅವು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಾವು ಅಂತ ತೋರ್ಬೆರಳಿನ ಗಾಳ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು ಉಕ್ಕಿಬಂದ ಪುಳಕದಿಂದ ಅವ್ವನೆಡೆಗೆ ತಿರುಗಿದೆ. ಅವ್ವನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅವಳು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಖರೆ ಅಂತ ಅಡಿಟಿಪ್ಪಣಿ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದವು.

ನಾನು ಮೂರನೇ ಕ್ಲಾಸು ಪಾಸಾದೆ.

ನಾಲ್ಕು..ಐದು..ಆರು..ಏಳು..ಎಂಟು..ಒಂಬತ್ತು..ಹತ್ತು..ಪಿಯುಸಿ..ಡಿಗ್ರಿ..ಮಾಸ್ಟರ್ ಡಿಗ್ರಿ..ರಚ್ಚೆ ಹಿಡಿದವನಂತೆ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಎಲ್ಲ ಪಾಸಾದೆ. ಅವ್ವ ಮಾತ್ರ ನಾ ಮೂರನೇ ತರಗತಿ ಪಾಸಾಗೋ ಮುಂಚೇನೇ ಹೊರಟುಹೋಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ಲು.

ಅವ್ವನ ಮಾತನ್ನು ನನ್ನೊಳಗೆ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಉಳಿಸಲೋ ಏನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಕಾಕತಾಳೀಯ ಎಂಬಂತೆ ಅಪ್ಪ ಇದುವರೆಗೂ ನಂಗೆ ಒಂದು ವಾಚನ್ನೂ ತೆಗೆದುಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ! ಯಾರೆಂದರೆ ಯಾರೂ ನನಗೆ ವಾಚು ತೆಗೆಸಿಕೊಡುವ ಅವ್ವನ ಮಾತಿಗೆ ಅಡ್ಡಬಂದಿಲ್ಲ. ಅವಳೇ ಕೊಡಿಸಲಿ ಅನ್ನೋ ನನ್ನ ಮೊಂಡು ಹಠವೂ ನಿಂತಿಲ್ಲ.

ಕಳೆದ ವಾರ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೋಗಿ ವಾಪಾಸು ಬರ್ತಾ ಎರಡು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಸಖಿ ಪಾಕ್ಷಿಕದಿಂದ ಸಿಕ್ಕ ಹಣದಲ್ಲಿ ಕೊಂಡಿದ್ದ ವಾಚು ನನ್ನ ಕೈಜಾರಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಬರಿಗೈನಲ್ಲೇ ನೀನಾಸಂಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಆದ್ರೆ ಹೋಗುವಾಗ ಎದೆಯ ತುಂಬಾ ಹೊಸ ಕಲರವವಿತ್ತು. ಅತ್ತಲಿಂದ ಬಂದ ನಂತರ ಆ ಕಲರವಕ್ಕೂ ಕಾರ್ಮೋಡ ಕವಿದಿದೆ. ದಿಢಿರನೇ ಅವ್ವ ಕಾಡಹತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಅವಳಿರಬೇಕಿತ್ತು ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಅವಳ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಮಲಗಿ ಕಾರಣ ಹೇಳದೆಯೇ ಮನಸಾರೆ ಅತ್ತುಬಿಡಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಹಂಬಲ ಕೊರಳ ಬಿಗಿಯುತ್ತಿದೆ.

ಅದಕ್ಕೇ ಈ ಸಾರಿ ಅವ್ವನೇ ವಾಚು ಕೊಡಿಸಲಿ ಅಂತನ್ನೋ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ. ಅವಳು ಹೇಳಿದ್ದು ನಾ ಮೂರನೇ ತರಗತಿ ಪಾಸಾದರೆ ವಾಚು ಕೊಡಿಸುತ್ತೇನೆ ಅಂತ. ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ವಾಚು ಕೊಡಿಸಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಏನರ್ಥ…ನೀವೇ ಹೇಳಿ…?

ದಂಡಾವತಿ ಸರ್, ಗಾಂಧಿ, ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಇತ್ಯಾದಿ...

D WÀl£É £ÀqÉzÀÄ EªÀwÛUÉ ¸ÀjAiÀiÁV MAzÀÄ ªÀµÀð.

PÀ¼ÉzÀ ¸Áj UÁA¢ü dAiÀÄAw ¨sÁ£ÀĪÁgÀzÀAzÉà EvÀÄÛ. £Á£ÁUÀ PÀĪÉA¥ÀÄ ««AiÀÄ°è ¥ÀwæPÉÆÃzÀåªÀÄ «zÁåyð. £ÀªÀiï ¥ÁæAiÉÆÃVPÀ ¥ÀwæPÉ ‘¸ÀºÁå¢æ mÉʪÀiïì’UÉ ºÉƸÀzÉÆAzÀÄ ¸ÉÆÖÃj ªÀiÁqÉÆà LrAiÀiÁ §AvÀÄ. EªÀvÀÄÛ UÁA¢ü dAiÀÄAw..gÀeÉ ¢ªÁì£Éà §A¢zÉ. ¸ÉÆÃ..UÁA¢ü dAiÀÄAw DZÀgÀuÉ ºÉÃUÉ £ÀrÃvÀÄ C£ÉÆßÃzÀ£ÀÄß, JµÀÄÖ d£À ªÀÄgÉvÉénÖzÁÝgÉ C£ÉÆßÃzÀ£ÀÄß ¸ÉÆÖÃj ªÀiÁqÀĪÁ CAvÀ ¥Áè£ï DAiÀÄÄÛ. £Á£ÀÄ, UɼÉAiÀÄ ZÉÃvÀ£ï ªÀÄvÀÄÛ ²ªÀÅ ¸ÉÃgÉÆÌAré. £ÁªÀÅ ªÀÄÆgÀÄ d£À ¸ÉÃj¢é CAzÉæ ªÀÄÄVÃvÀÄ. K£ÁzÀÆæ MAzÀÄ «±ÉõÀªÁzÀ WÀl£É DUÉèèÉÃQvÀÄÛ. AiÀiÁPÉÃAzÉæ PÁåA¥À¸ï£À°è £ÁªÀÅ wæà FrAiÉÄmïì!

¸Àj..PÁåA¥À¸ï£À°è JzÀÄjUÉ ¹PÀ̪ÀgÀ£É߯Áè ªÀiÁvÀ£Ár¸ÀÄvÁÛ ºÉÆÃzÀzÁÝAiÀÄÄÛ. £ÁªÀAzÀÄPÉÆAqÀAvÉãÉà J¯Áè DAiÀÄÄÛ. ¸ÉÆÖÃj vÀ¯ÉAiÉƼÀUÉ ¨É½ÃvÁ ºÉÆÃVÛvÀÄÛ. PÉÆ£ÉUÉ PÁåA¥À¸ï£ÉƼÀV£À zÉêÀ¸ÁÜ£ÀzÀ ºÀwÛgÀ £Á®ÄÌ d£À ºÀÄqÀÄVÃgÀ£ÀÄß ªÀiÁwUɼÀ¢é. 

CzÀæ°è M§â¼ÀÄ ºÀÄqÀÄVUÉ ‘UÁA¢ü dAiÀÄAw eÉÆvÉ E£ÉÆß§æ ºÀÄlÄÖºÀ¨Áâ£ÀÆ EzÉ CzÀÄ AiÀiÁgÀÄÝ ºÉýÛÃgÁ ªÉÄÃqÀªÀiï?’ C£ÉÆßà ¥Àæ±Éß J¸ÉzÀªÀÅß ²ªÀÅ.  

D ¥Àæ±ÉßUÉ ¹°è C£ÉÆßà ¯ÉPÀÌzÀ°è £Á«§Ææ £ÀQé. 

DzÉæ D ºÀÄqÀÄV vÀ¯É C¯Áèr¹vÀÄ. 

‘ºÉÆÃVè ¯Á¯ï §ºÀzÀÆÝgï ±Á¹Ûç UÉÆvÁÛ?’ ²ªÀtÚ£À ªÀÄgÀÄ¥Àæ±Éß. 

D ºÀÄqÀÄV ‘UÉÆwÛ®è’ C£ÉÆßà GvÀÛgÀ PÉÆqÀÄÛ. 

AiÀiÁªï r¥ÁmïðªÉÄAmï CAvÀ PÉýzÉÌ ‘»¸ÀÖj’ C£ÉÆßà GvÀÛgÀ §AvÀÄ. 

vÀPÀëtªÉà £À£ÀUÉ ¸ÉÆÖÃjAiÉƼÀUÉÆAzÀÄ ¥ÀAZï ¹QÌvÀÄÛ!

‘gÀeÉAiÉƼÀUÉ vÉÆAiÀÄÄݺÉÆÃzÀ gÁµÀÖç¦vÀ£À ºÀÄlÄÖºÀ§â’ C£ÉÆßà ZÀAzÀzÀ ²Ã¶ðPÉ PÉÆmÉÖ. CAwªÀÄzÀ°è ‘±Á¹ÛçÃfAiÀÄ£ÀÄß ªÀÄgÉvÀ ªÀÄA¢’ C£ÉÆßà G¥À²Ã¶ðPÉAiÀÄrAiÀÄ°è ¸ÉÆÖÃj ªÀÄÄV¸ÀĪÁUÀ ‘¸ÀºÁå¢æ mÉʪÀiïìUÉ ªÀiÁwUÉ ¹PÀÌ EwºÁ¸À «¨sÁUÀzÀ «zÁåyðAiÉƧâgÀÄ ±Á¹ÛçÃf AiÀiÁgÉAzÀÄ UÉÆwÛ®è JAzÀ vÀªÀiÁµÉAiÀÄ ¥Àæ¸ÀAUÀªÀÇ JzÀÄgÁ¬ÄvÀÄ’ CAvÀ §gÉ¢zÉÝ. ¥ÀwæPÉ £ÀªÀiï r¥ÁmïðªÉÄAmï¤AzÀ ªÉj¥sÉÊ PÀÆqÁ DAiÀÄÄÛ. J®Ææ ‘£ÉÊ¸ï ¸ÉÆÖÃj’ CAzÀÄæ.

 

DzÉæ ¥ÀwæPÉ ¥À©è±ï DV JgÀqÀÄ ¢ªÀ¸ÀPÉÌ EwºÁ¸À «¨sÁUÀzÀ PÉ®ªÀÅ «zÁåyðUÀ¼ÀÄ SÁåvÉ vÉUÉzÀÄæ. £ÀªÀÄUÉ M¦Ã¤AiÀÄ£ï PÉÆlÖ ‘D «zÁåyð’ AiÀiÁgÀÄ CAvÀ ºÉüÉÆÃPÉ £ÁªÀÅ vÀAiÀiÁjjè®è. EzÀ£ÀÄß zÉÆqÀØzÀÄ ªÀiÁrzÀ EwºÁ¸À «¨sÁUÀzÀ zÉÆqÀØ vÀ¯ÉUÀ¼ÀÄ ªÀiÁrzÀ gÀUÀ¼ÉUÀ¼ÀÄ C¶ÖµÀÖ®è. D «¨sÁUÀzÀ «zÁåyðUÀ¼ÀÄ UÀÆAqÁUÀ¼ÀAvÉ ªÀwð¹zÀgÀÆ £ÁªÀÅ ªÉÊAiÀÄQÛPÀªÁV gÁfAiÀiÁUÉÆÃPÉ gÉr Ejè®è. E£ÀÄß PÀëªÉÄ PÉüÉÆÃzÀAvÀÆ zÀÆgÀzÀ ªÀiÁvÁVvÀÄÛ. £ÀªÀiï «¨sÁUÀzÀ J¯Áè ªÉÄøÀÄÖçUÀ½UÀÆ ¤µÀàPÀë¥ÁvÀªÁV £ÉÆÃrzÀÆæ ¸ÉÆÖÃjAiÀÄ°è AiÀiÁªÀÅzÉà vÀ¥ÀÄàà PÁt¹è®è. PÉÆ£ÉUÉ JgÀqÀÄ ªÁgÀzÀ £ÀAvÀæ «µÁzÀ ªÀåPÀÛ¥Àr¸À¯ÁAiÀÄÄÛ. D «¨sÁUÀzÀ ¥ÀÄuÁåvÀägÉƧÄæ £ÁªÀÅ UɼÉAiÀÄgÀÄ ªÀÄƪÀgÀ£ÀÆß PÀÆj¸ÉÆÌAqÀÄ AiÀiÁªÀÝ£ÀÄß §jèÉÃPÀÄ CAvÀ ¨sÁjà ¨ÉÆÃzsÀ£É ªÀiÁrzÀ ¥ÀæºÀ¸À£ÀªÀÇ DAiÀÄÄÛ. D ªÀiÁvÀÄUÀ¼À£É߯Á F PÀqÉ Q«Ã° PÉý DPÀqÉ Q«Ã° ©nÖzÀÆÝ DAiÀÄÄÛ.

                         ************

E£ÀÄß ¥ÀæeÁªÁtÂAiÀÄ zÀAqÁªÀw ¸Àgï CAvÀºÀ zÉÆqÀØ ªÀÄ£ÀĵÀågÀÄ ¥ÀwæPÉÆÃzÀåªÀÄ «zÁåyðUÀ¼À §UÉÎ, CªÀæ PÀ°PÉAiÀÄ jÃw-¤Ãw §UÉÎ PÉ®ªÉǪÉÄä C¸ÀºÀ¤ÃAiÀÄ ªÀiÁvÀÄUÀ¼À£ÀÄß DqÉÆÃzÀÄAlÄ. CªÀÅæ ªÀiÁvÀ£Árè-£ÀªÉÄÝãÀÆ vÀPÀgÁj®è. DzÉæ AiÀÄƤªÀ¹ðnUÀ¼À°è PÀ°PÉ ªÉÄÃ¯É ¥ÀjuÁªÀÄ-¥Àæ¨sÁªÀ ©ÃgÀĪÀAxÀ EAxÀ WÀl£ÉUÀ¼À£ÀÆß MA¢µÀÄÖ ¸ÀÆPÀëöäªÁV UÀªÀĤ¸À°. ¥ÀwæPÉÆÃzÀåªÀÄ «zÁåyðUÀ¼À ªÉÄÃ¯É ªÀiÁvÀĪÀiÁwUÀÆ PÀwÛ ªÀĸÉAiÀÄĪÀ zÀAqÁªÀwAiÀĪÀÅæ, D «zÁåyðUÀ¼ÀÄ ºÁUÁVèPÉÌ PÁgÀtªÁzÀ ¸ÀAUÀwUÀ¼À §UÉÎ ¹ÃjAiÀĸÁìV §gÉ¢zÀÝ£ÀÄß £Á£ÀAvÀÆ PÀAr®è. CªÀÅæ vÀªÀÄä ‘DAiÀiÁªÀÄ’UÀ¼À°è EAvÀªÀ£ÀÆß UÀªÀĤ¸ÉâÃPÀÄ C£ÉÆßÃzÀÄ £À£Àß ¸À«£ÀAiÀÄ ¥ÁæxÀð£É.

¥ÀwæPÉÆÃzÀåªÀÄ «¨sÁUÀ¢AzÀ ºÉÆgÀ§gÉÆà ¥ÁæAiÉÆÃVPÀ ¥ÀwæPÉAiÀÄ ªÉÄÃ®Æ F jÃwAiÀÄ ¥ÀÄAqÁnPÉUÀ¼ÀÄ £ÀrÃvÀªÉ CAzÉæ PÁåA¥À¸ïUÀ¼À°è ¥Àj¹Üw ºÉÃVgÀâºÀÄzÀÄ ¯ÉPÀÌ ºÁQ. £ÁªÀAvÀÆ ¨sÀAqÀ «zÁåyðUÀ¼ÀÄ. EAxÀ ¨ÉzÀjPÉUÀ¼À£É߯Áè vÀÆjPÉÆAqÀÄ §A¢é. DzÉæ EAxÀ WÀl£ÉUÀ¼ÀÄ ¸ÀºÀdªÁV ¥ÀwæPÉÆÃzÀåªÀÄ «zÁåyðUÀ¼À ¸ÀºÀd ¸ÀÄ¢ÝUÁjPÉAiÀÄ ªÀÄ£ÉÆèsÁªÀPÉÌ, ¸ÀÄ¢ÝAiÀÄ£ÀÄß UÀ滸ÀĪÀ «zsÁ£ÀPÉÌ, AiÀiÁªÀÅzÀÄ ¸ÀÄ¢Ý-AiÀiÁªÀÅzÀÄ C®è CAvÀ ¤zsÀðj¸ÉÆà ¸ÁévÀAvÀæöåPÉÌ, ªÀÈwÛ¥ÀgÀ DgÉÆÃUÀåPÀgÀ aAvÀ£ÉUÀ¼À£ÀÄß ©vÀÄÛªÀ ¥ÀwæPÉÆÃzÀåªÀÄ «¨sÁUÀUÀ¼À D±ÀAiÀÄPÉÌ RArvÀ PÉÆqÀ°¥ÉlÄÖ PÉÆrÛªÉ.

¥ÀwæPÉÆÃzÀåªÀÄ «¨sÁUÀzÀ ¥ÀwæPÉAiÀÄ°è AiÀiÁªÀÅzÀÄ ¸ÀÄ¢Ý DUÉâÃPÀÄ-AiÀiÁªÀÅzÀÄ ¨É¼ÀQUÉ §gÀ¨ÁgÀÄÝ C£ÉÆßà «µÀåzÀ°è EvÀgÉ «¨sÁUÀUÀ¼ÀÄ ºÁUÀÆ PÉ®ªÉǪÉÄä ««AiÀÄ DqÀ½vÀ C°TvÀ ¤Ãw ¤AiÀĪÀÄUÀ¼À£ÀÄß ºÉÃgÀÄvÁÛ §gÁÛ EªÉ. AiÀÄƤªÀ¹ðnUÀ¼ÀAvÀÆ ¥ÁgÀzÀ±ÀðPÀvÉ C£ÉÆßÃzÀ£ÀÄß ªÀÄgÉvÀÄ ªÀÄAiÀiÁðzÉ ©lÄÖ PÀÆwªÉ. PÀ¤µÀ× ¥ÀwæPÉÆÃzÀåªÀÄ «¨sÁUÀUÀ¼À£ÁßzÀÆæ ¨É½Ã°PÉÌ ©mÉæ MAzÀµÀÄÖ M¼Éîà §zÀ¯ÁªÀuÉUÀ¼ÁUÉÆÃPÉ ¸ÁzsÀå EzÉ. DzÉæ vÀªÀÄä C¸À°ÃAiÀÄvÀÛ£ÀÄß vÁªÉà ºÀgÁdÄ ºÁQPÉƼÉÆîà vÁPÀvÀÄÛ JµÀÄÖ «±Àé«zÁå®AiÀÄUÀ½VzÉ C£ÉÆßÃzÉà ¸ÀzÀåzÀ ¥Àæ±Éß.